Księga Trendów 2020

P i o t r S k r z y p c z a k Współzałożyciel stowarzyszenia Homo Faber. w w w . h f . o r g . p l 15 lat temu, wraz z grupą młodych osób zaangażowanych społecznie uznaliśmy, że warto działać lokalnie. Założy- liśmy w Lublinie stowarzyszenie Homo Faber. Widzieli- śmy, że zarówno Polska, jak i nasze miasto bardzo się rozwijają. Zbiegało się to z dużą radością i optymizmem wynika- jącymi z wejścia Polski do Unii Europejskiej. Widzieliśmy mnóstwo tematów, którymi warto się zająć. Tempo zmian było ogromne. Jako społeczeństwo, w biegu przyswajaliśmy tematy, nad którymi na Za- chodzie dyskutowano przez dekady. Po latach widać, jak bardzo za- brakło dyskusji światopoglądowej nad takimi tematami, jak gender, czy problemy osób zagrożonych wykluczeniem: niepełnosprawnych, imigrantów, seniorów. Na pewnym etapie zabrakło pytań o tożsa- mość: kim jesteśmy jako społeczeństwo, zwłaszcza na poziomie lokalnym? Czy jesteśmy osobami, które mają polskie obywatelstwo, czy równie ważna jest narodowość? Czy imigranci, którzy nie mają polskiego obywatelstwa też są częścią naszej społeczności? Nieprze- pracowane problemy z imigrantami pogłębia rozwój gospodarczy. Z jednej strony, biznesowi i państwu zależy, aby ściągać imigrantów, a z drugiej, nie ma pomysłów co z nimi zrobić. Rzadko bierze się pod uwagę, że jak ktoś przyjeżdża do Polski i mieszka tu 10 lat, to jest mieszkańcem naszego kraju: gdzieś mieszka, ma jakieś relacje, jego dzieci chodzą do szkoły. Definicje kim jesteśmy, kim są osoby przyjeżdżające do naszego kraju, co nas dzieli, co nas łączy – to są tematy, które mogą prowadzić do konfliktu lub do dialogu. Ważny jest też kontekst lokalny. Lublin to miasto wielokulturowe, przyciągające osoby przyjeżdżające ze Wschodu. Od wielu lat pra- cujemy z władzami Lublina nad otwartością, tworzeniem warunków sprzyjających zadomowieniu. Wzorce czerpaliśmy z doświadczeń krajów zachodnich. Do naszych sukcesów możemy zaliczyć wypra- cowanie rozwiązań systemowych, takich jak uruchomienie Punktu Obsługi Cudzoziemców w Urzędzie Miasta. Niestety wciąż brakuje systemu bezpłatnych lekcji języka polskiego. Sukcesem jest też to, że w ciągu ostatnich 10-15 lat o pochodzących z zagranicy osobach mieszkających w naszym mieście zaczęto mówić, że są mieszkańca- mi Lublina. W naszej działalności nie chodzi o to, żeby wyręczać władzę, ale wspólnie poszukiwać rozwiązań. Wśród sukcesów Homo Faber wymieniłbym wypracowane wspólnie rozwiązania systemowe: ba- dania dotyczące udziału mieszkańców w życiu kulturalnym miasta, imprezy integracyjne, współfinansowane przez samorząd lekcje pol- skiego. Owoce przyniósł prowadzony przez lata program: witamy w Lublinie. O tym, że można coś zrobić razem świadczy też coraz większa przychylność instytucji kultury i dostępność dla osób głu- chych, niewidomych, upośledzonych intelektualnie. Trwają prace nad włączeniem codziennych działań w tym obszarze. Sami, jako or- ganizacja prowadziliśmy spotkania, testowaliśmy różne rozwiązania po to, żeby być jak najbardziej dostępnymi. Jesteśmy „homo faber”, czyli człowiek rzemieślnik. Nie boimy się pracy u podstaw. Nie ocze- kujemy rewolucyjnych zmian. Efekty wypracowujemy krok po kroku. Obecnie pogłębiamy profesjonalną wiedzę na temat mediacji społecznych. Pracujemy nad rozwiązywaniem konfliktów w szko- łach, prowadzimy punkty porad dla osób dyskryminowanych. Po- magamy spojrzeć na temat z dystansu. Pomagamy się dogadać. Ży- jemy w kraju bezpiecznym, w którym się dobrze żyje, a ludzie robią sobie piekło z powodu niedogadania się i nieporozumienia. Czasem wystarczy zrozumieć, że ktoś ma inny typ komunikacji. Zawsze moż- na pójść w konflikt, ale można się też dogadać. Konflikty są naturalne. Ludzie się ze sobą kłócili i będą kłócić. Ważne, żeby nie eskalować konfliktów i szukać dobrych rozwiązań. Warto potraktować konflikt, jako komunikat, że problemem trzeba się zająć głębiej. Dobrze rozwiązany konflikt wzmacnia wszystkich. Znajdować dobre rozwiązania

RkJQdWJsaXNoZXIy ODEyNDg=